maandag 28 maart 2016

Met een lach en een traan

Wordt het niet stilletjes aan tijd om even terug in de pen (lees digitaal klavier van de tablet) te kruipen? Misschien hebben jullie, net als ik, ook behoefte aan het lezen van iets wat niet met terreur of welke ellende ook te maken heeft? Misschien hebben jullie ook nood aan een positieve vibe?

Awel, sinds 1 maart is er terug wat meer 'leven' in de brouwerij. 'Brouwerij' hoef je hier niet letterlijk te nemen en voor de niet-West-Vlamingen is leven een ander woord voor lawaai.
De ontvangst op de werkvloer bezorgde me dus vochtige ogen, met mijn 2de rentree op donderdag probeerde ik dan maar om snel de draad terug op te nemen. Dit lukte me beter dan verwacht,  althans dat dacht ik toch. Een half dagje mijn favoriete dossiers afgewerkt en terug naar huis, want in de namiddag wachtten me nog enkele uurtjes oncologische revalidatie. Pff, wat een woord!
De volgende dinsdag hadden we een dagje teambuilding met de collega's van de volledige entiteit. Ah ja, tijdens mijn afwezigheid heeft er een grote reorganisatie plaats gevonden van de  diensten waar ik werk. Het was een heel leuke dag, bij deze ook een pluim voor dezen die het ineengestoken hadden.
Dan terug donderdag ... nu andere dossiers ... ik zit daar ... met wat moet ik beginnen ... hoe pak je dit alweer aan? Hulpeloos, ontgoocheld, zo voelde ik me. De traantjes lieten niet lang op zich wachten. Troost en steun van de collega's konden mij niet onmiddellijk overtuigen. Dit was voor mij de eerste zware confrontatie met de impact van mijn ziekte. Met de neus op de feiten besefte ik dat ik beter wat kon temperen en het over een andere boeg gooien.
Dankzij de goeie begeleiding van mijn naaste 'bureaucraten' vind ik ondertussen beetje per beetje mijn weg en geloof me: Alles komt goed! 't Zit er nog in, 't moet enkel nog wat door de chemo-spinsels naar boven klauteren!
En ... moest het efkens niet lukken, dan kan ik me nog hier op beroepen ...



Donderdag laatstleden waren we spijtig ook toe aan de laatste bijeenkomst van Reactief. Deze keer ging het er wat gemoedelijker aan toe. Geen loopband, fietsen, krachttoestellen of eender welke vorm van oefening of start to ... kwamen er aan te pas. Enkel gezellig samenzijn, wat keuvelen en gewoon wat bijpraten. De voorbije 3 maanden kregen we er nog de kans niet toe. Foei Marleen, niet liegen, ze kennen je daar ook al hoor! 
Het was een hele fijne, leuke bende. Ik mag, denk ik, in naam van de hele groep ook zeggen: Dertien zielsverwanten, vrienden die aanvoelen wat een ander meegemaakt heeft, die aan een simpel woord voldoende hebben.
De wekelijkse samenkomsten zijn voorbij, maar we hebben al een volgende afspraak gepland. Ik kijk er al naar uit.
De spierpijnen buiten beschouwing gelaten hou ik er enkel goeie herinneringen op na. Bij deze wens ik nogmaals Joke, Lore, Siska, Peter en 'Michael'Thomas te danken om dit voor ons mogelijk te maken. We hebben toch veel plezier gehad, al had ik wel een slapeloze nacht nadat Thomas ons met een cijferraadsel opzadelde. 
Daarom ...




Voila, dat was het weer, geniet nog van jullie verlengd weekend en ook een beetje van de paaseitjes.

Dikke knuffel!
Marleen

woensdag 2 maart 2016

Fijne collega's

Hallo, mijn eerste dag zit erop. Na een slapeloze nacht voerde Luc me gisteren naar de plaats waar ik toch een groot deel van mijn broeken gesleten heb, maar vooral daar waar ook een stuk van mijn hart ligt.
In het begin van mijn ziekte (ik noemde het gisteren mijn Sabbatjaar) snapten er velen niet waarom ik zo zwaar tilde aan het feit dat ik nu ook niet kon werken. Awel, snappen jullie het ondertussen? Zie eens wat er gisteren klaar stond om me te verwelkomen. De 'zoveelste' pot bloemen, lieve kaartjes en een heel warme ontvangst. Ik werd er wat emotioneel van. Het waren nu wel traantjes van geluk.

Voila, dit moest ik nog even kwijt!

Kusje, kusje, kusje ....
Marleen