dinsdag 27 oktober 2015

Jarig

Hieperdepiep hoera, een gelukkige verjaardag Marleen !
Het is niet van mijn gewoonte dat ik zelf uitpak met mijn verjaardag,  maar dit jaar maak ik een uitzondering.
Vandaag was het toch één van de mooiste verjaardagen tot hiertoe. Niet dat er zo gefeest of gevierd werd, dat deden we zondag reeds, en we houden nog iets in petto voor het weekend.

Ik ben een trouwe Radio2-luisteraar en deze week hebben ze het over leven en dood. Er vielen me vooral een paar getuigenissen op van mensen waarin ik mezelf herkende. Het was niet bepaald het onderwerp waarop je om de haverklap een vreugdedansje plaatst. Het deed me wel beseffen wat een geluksvogel ik ben.

Van een geluksvogel gesproken ... werd ik vandaag toch weer niet verrast met een mooi boeket dat afgeleverd werd aan de voordeur. Weeral van die lieve collega's. Ik voel me echt geliefd hoor of zou het zijn zoals Luc grapte: 'Misschien zijn ze wel blij dat je er nog enkele maanden ziekteverlof bij kreeg?' Maar dat geloof ik niet!

Bedankt aan iedereen voor de talrijke wensen en voor de kaartjes.

Een supergrote knuffel en wel duizend kussen,
Marleen


donderdag 22 oktober 2015

Update

Zoals beloofd nog een kleine belangrijke update.
De tumormarkers zijn zeer goed,  slechts 6!
Oef, hoera, joepiejayeh, ...

Tot later, dada.
Dikke kus,
Marleen


woensdag 21 oktober 2015

Hier ben ik terug

Hallo iedereen. Lang geleden hé.

Vandaag moest ik dus terug op controle. Deze keer nieuwe locatie, andere campus. Efkens je weg zoeken en wennen aan andere gebruiken. 2 gekende gezichten van het "Stedelijke" daar ontmoet, de andere in witte schorten gehulden waren voor mij onbekenden. Niet dat ik er naar streef om alle leden van de "witte woede" onder mijn sociale contacten te voegen.
Ik wil wel verduidelijken dat ik niet de minste vorm van antipathie tegen hen koester, maar ik blijf liever op afstand.

Gestart met bloedafname en spoelen van het poortje. Daarna werd ik ter plaatse afgehaald en begeleid om een echo te ondergaan. De jonge heer vroeg mij: "Mevrouw, kan je stappen" "Natuurlijk kan ik dat"  "Ja maar, het is ver hoor!"  "We blijven toch, mag ik hopen, binnen Roeselare?"
Zeg, ik ben nog geen invalide hoor en lachen heb ik ook niet verleerd.
De vochtcyste is met een goeie 2 cm afgenomen en gelukkig niet gegroeid.
De resultaten van het bloed waren nog niet binnen, morgen meer nieuws.

Ik had gedacht om volgende maand het werk terug te hervatten. Dit wordt dus op aanraden van de oncologe met enkele maanden uitgesteld. Nog veel te vroeg en de winter staat voor de deur ...
Zo, dat was het dan voor vandaag en morgen zijn we er weer met de  volledige stand van zaken.

Lieve groetjes en dikke knuffel,
Marleen