Met een lach en een traan

Wordt het niet stilletjes aan tijd om even terug in de pen (lees digitaal klavier van de tablet) te kruipen? Misschien hebben jullie, net als ik, ook behoefte aan het lezen van iets wat niet met terreur of welke ellende ook te maken heeft? Misschien hebben jullie ook nood aan een positieve vibe?

Awel, sinds 1 maart is er terug wat meer 'leven' in de brouwerij. 'Brouwerij' hoef je hier niet letterlijk te nemen en voor de niet-West-Vlamingen is leven een ander woord voor lawaai.
De ontvangst op de werkvloer bezorgde me dus vochtige ogen, met mijn 2de rentree op donderdag probeerde ik dan maar om snel de draad terug op te nemen. Dit lukte me beter dan verwacht,  althans dat dacht ik toch. Een half dagje mijn favoriete dossiers afgewerkt en terug naar huis, want in de namiddag wachtten me nog enkele uurtjes oncologische revalidatie. Pff, wat een woord!
De volgende dinsdag hadden we een dagje teambuilding met de collega's van de volledige entiteit. Ah ja, tijdens mijn afwezigheid heeft er een grote reorganisatie plaats gevonden van de  diensten waar ik werk. Het was een heel leuke dag, bij deze ook een pluim voor dezen die het ineengestoken hadden.
Dan terug donderdag ... nu andere dossiers ... ik zit daar ... met wat moet ik beginnen ... hoe pak je dit alweer aan? Hulpeloos, ontgoocheld, zo voelde ik me. De traantjes lieten niet lang op zich wachten. Troost en steun van de collega's konden mij niet onmiddellijk overtuigen. Dit was voor mij de eerste zware confrontatie met de impact van mijn ziekte. Met de neus op de feiten besefte ik dat ik beter wat kon temperen en het over een andere boeg gooien.
Dankzij de goeie begeleiding van mijn naaste 'bureaucraten' vind ik ondertussen beetje per beetje mijn weg en geloof me: Alles komt goed! 't Zit er nog in, 't moet enkel nog wat door de chemo-spinsels naar boven klauteren!
En ... moest het efkens niet lukken, dan kan ik me nog hier op beroepen ...

Donderdag laatstleden waren we spijtig ook toe aan de laatste bijeenkomst van Reactief. Deze keer ging het er wat gemoedelijker aan toe. Geen loopband, fietsen, krachttoestellen of eender welke vorm van oefening of start to ... kwamen er aan te pas. Enkel gezellig samenzijn, wat keuvelen en gewoon wat bijpraten. De voorbije 3 maanden kregen we er nog de kans niet toe. Foei Marleen, niet liegen, ze kennen je daar ook al hoor! 

Het was een hele fijne, leuke bende. Ik mag, denk ik, in naam van de hele groep ook zeggen: Dertien zielsverwanten, vrienden die aanvoelen wat een ander meegemaakt heeft, die aan een simpel woord voldoende hebben.

De wekelijkse samenkomsten zijn voorbij, maar we hebben al een volgende afspraak gepland. Ik kijk er al naar uit.

De spierpijnen buiten beschouwing gelaten hou ik er enkel goeie herinneringen op na. Bij deze wens ik nogmaals Joke, Lore, Siska, Peter en 'Michael'Thomas te danken om dit voor ons mogelijk te maken. We hebben toch veel plezier gehad, al had ik wel een slapeloze nacht nadat Thomas ons met een cijferraadsel opzadelde. 

Daarom ...

Voila, dat was het weer, geniet nog van jullie verlengd weekend en ook een beetje van de paaseitjes.

Dikke knuffel!

Marleen

Fijne collega's

Hallo, mijn eerste dag zit erop. Na een slapeloze nacht voerde Luc me gisteren naar de plaats waar ik toch een groot deel van mijn broeken gesleten heb, maar vooral daar waar ook een stuk van mijn hart ligt.
In het begin van mijn ziekte (ik noemde het gisteren mijn Sabbatjaar) snapten er velen niet waarom ik zo zwaar tilde aan het feit dat ik nu ook niet kon werken. Awel, snappen jullie het ondertussen? Zie eens wat er gisteren klaar stond om me te verwelkomen. De 'zoveelste' pot bloemen, lieve kaartjes en een heel warme ontvangst. Ik werd er wat emotioneel van. Het waren nu wel traantjes van geluk.

Voila, dit moest ik nog even kwijt!

Kusje, kusje, kusje ....
Marleen

Morgen ... super tuesday!

1 maart 2016 ... super tuesday!
Wat kunnen mij bij God de presidentsverkiezingen in Amerika schelen, mijn super tuesday zal geen hoofdpunt in het journaal vormen. Het zal hooguit de plaatselijke pagina (lees mijn blog) halen.
Daarom voor mij niet minder, zeg maar héél belangrijk! Een goed jaar geleden nam ik met veel pijn in het hart afscheid van de werkvloer, niet van mijn collega's, want die heb ik geen jaar moeten missen.
Morgen stuur ik mijn stalen ros terug richting Roeselare naar mijn vertrouwde habitat. Blij er terug bij te horen. Dit moment heb ik nooit of te nimmer zonder kans tot slagen gezien, alhoewel dit niet zo evident leek.
Raar dat deze 'terug naar het werk'dag zo'n mijlpaal in mijn leven wordt, gezien ik op een leeftijd gekomen ben dat velen aan hun laatste werkdag toe zijn.

Gisteren heb ik samen met mijn familie dit jaar afgesloten met een etentje en een gezellige namiddag samen. We hebben er een goeie op gedronken, zie hieronder. Ik heb ervan genoten, ja, ja, ook van het aperitief ...
De foto's hebben nu wel niet de juiste belichting,  maar ik vind dat ik er goed uitzie, nietwaar? Weliswaar een kleine 10 kg teveel, maar wie maalt daar nu om?

Mogelijks wordt dit de laatste pagina van mijn blog of misschien toch niet? Ik zei het eerder al dat ik absoluut niet gezegend werd met schrijversbloed, maar het heeft wel iets zo je lief en leed delen met het www.
Het was voor mij vooral een uitlaatklep. En voor sommigen onder jullie een toeverlaat en steun. Ik richt me nu speciaal tot deze laatsten.

Surviving cancer is not the end of a gruesome story,

It is the beginning of a beautiful one!

Nog een reuzeknuffel aan alle trouwe lezers, blij dat jullie er bij waren!

Marleen

Alweer een jaar voorbij.

Zaterdag 7 februari 2015 .... eergisteren en gisteren onder de scanner. Geen haar op mijn hoofd (toen had ik er nog) die er maar aan denkt dat ik ook getroffen ben door die kwaadaardige ziekte die zowat 1 op 4 raakt. Naïef waarschijnlijk of de overlevingsdrang die mijn modus zo programmeert, wie zal het zeggen? Ik ben de keukenvloer aan het dweilen op het moment dat mijn gynaecoloog me opbelt voor een gesprek. Ik laat alles  voor wat het is en samen met Luc rijden we richting Roeselare om het resultaat van de voorgaande onderzoeken te vernemen.
Het woord Kanker valt ... Wie denkt dat de paniek je dan ineens overvalt, heeft het mis. De belangrijkste vraag die ik stel is "Kan ik dit overleven?"

Het antwoord was dus "JA ".
Dus op vandaag, precies één jaar geleden, hebben we het gevecht aangegaan tegen het verdomd venijn (sorry voor mij taal).
Ik ben niet van het winnaarstype  en nee, buiten enkele luttele eurootjes met de lotto, kon ik daar ook op weinig geluk rekenen. Maar hier en dit is toch het allerbelangrijkste, heb ik toch wel het 'grote lot' gewonnen!
Nu pas lig ik 's avonds uren wakker en beleef ik alles opnieuw. Nu pas dringt het tot me door. De eerste helft van het afgelopen jaar werd ik zowaar geleefd en leefde ik zelf niet echt.
Nog een paar weekjes en ik kan terug de draad van mijn leven opnemen. Ondertussen heb ik heel wat levenswijsheid opgedaan. Ik werd ontgoocheld door enkelen, maar bovenal kreeg ik heel veel genegenheid,  warmte en liefde van de overgrote meerderheid.
Ik leerde heel wat nieuwe mensen kennen, van dichtbij of van verre. Ik probeer een kleine opsomming te maken ... het verplegend personeel van het dagziekenhuis van  het AZ Delta, de lotgenoten die ik daar meermaals tegenkwam en wat dacht je, regelmatig een praatje meemaakte, het verplegend personeel van de afdeling in het UZA, de professor die mijn gynaecologe bijstond bij mijn operatie, de oncologe, en last but not least de mensen uit de groep 'reactief'. Misschien ontbreken er hier nog wat, maar in elk geval, ik zal eenieder van hen in mijn herinneringen meedragen.

Reactief ??? Ja, sinds begin januari  volg ik 2x per week oncologische revalidatie.  Samen met 12 lotgenoten,  2 kinesisten, 2 ergotherapeuten en 1 coördinator beleven we heel wat leuke uurtjes. De stramme spieren daags nadien, nemen we er graag bij.
We zijn bijna halfweg ons traject en de groep begint steeds hechter te worden. Allen, één voor één,  heel fijne mensen. Elk met een ander verhaal, elk met een andere rugzak.

Zo, beste lezers, dit was het einde van een bewogen jaar en vandaag begint een ander en een beter.
Ik wil jullie wel eens laten kennismaken met de nieuwe 'ikke'. Wat vinden jullie van mijn 'chemo'krullekes? Ikzelf, hmmm, ik moet er nog aan wennen hoor!

A big, big hug en tot later!

Marleen

Internationale knuffeldag

Vandaag duizend en één redenen om jullie een warme knuffel te geven, maar één springt er boven uit. Gisteren moest ik terug op controle, scan, bloedafname, spoelen port-a-cath ... het hele zootje dus. Ik mocht pas deze morgen bellen voor de resultaten. 

Heel goed nieuws voor jou Marleen, verkondigde de oncologe opgetogen. De tumormarkers zijn prima, dus laag en de cyste is bijna verdwenen. Dus nu zijn we er zeker van dat het nog om een overblijfsel van de operatie ging. 

Op 1 maart mag ik terug het werk hervatten, deeltijds weliswaar. Ik kijk er al naar uit! 

Oei, wat hoor ik daar op de achtergrond? Amaai, amaai of 't is niet waar hé of toch ... yeh, yeh? In ieder geval, hou jullie er maar klaar voor, haal de oordopjes maar terug boven, het groot lawaai komt eraan. 

Oei, ik moet oppassen, want je weet nooit wie er meeleest hé.

A propos, meelezen .... nu en dan hoor ik nog iemand die mijn blog leest, dus veel meer dan ik zelf kon vermoeden. Graag kreeg ik dan een reactie, het hoeft niet veel of lang te zijn en mag zeker ook via mail, dat is wat de meesten doen. 

Dus nogmaals mijn adres : deman.marleen@skynet.be 

Ondertussen naderen we de eerste verjaardag van deze blog, ik hoop dat jullie ervan genoten hebben, ik in ieder geval wel. Het was voor mij een ware uitlaatklep en ik kreeg enorm veel steun van jullie. Daarvoor doe je het hé! 

We kunnen er niet onderuit, velen zullen nog te maken krijgen met de grote K-ziekte, maar laat ons hopen, geloven en wensen dat het voor de meesten diezelfde positieve kant uitgaat. 

Mag ik eindigen met volgend citaat? 

Life isn't about waiting for the storm to pass.

 It's about learning to dance in the rain! 

Op deze internationale knuffeldag ben ik wel verplicht om af te sluiten met een supergrote, denkbeeldige groepsknuffel!

Tot binnenkort ...

Marleen

Eindejaar

2015 ... een bewogen jaar, een jaar om vlug te vergeten of misschien om nooit meer te vergeten. Ik kies voor dit laatste. Ik heb in dit jaar heel veel liefde mogen ontvangen.
Echte vrienden bestaan en komen je tegemoet als het eens wat slechter met je gaat.
Een lach en een traan ... samen ertegenaan!

Ik sla de laatste bladzijde van dit jaar om met volgende tekst ....

Life isn't easy,
and never will be.
But always remember,
you've got some friends,
and one of them is ME!

Jarig

Hieperdepiep hoera, een gelukkige verjaardag Marleen !
Het is niet van mijn gewoonte dat ik zelf uitpak met mijn verjaardag,  maar dit jaar maak ik een uitzondering.
Vandaag was het toch één van de mooiste verjaardagen tot hiertoe. Niet dat er zo gefeest of gevierd werd, dat deden we zondag reeds, en we houden nog iets in petto voor het weekend.

Ik ben een trouwe Radio2-luisteraar en deze week hebben ze het over leven en dood. Er vielen me vooral een paar getuigenissen op van mensen waarin ik mezelf herkende. Het was niet bepaald het onderwerp waarop je om de haverklap een vreugdedansje plaatst. Het deed me wel beseffen wat een geluksvogel ik ben.

Van een geluksvogel gesproken ... werd ik vandaag toch weer niet verrast met een mooi boeket dat afgeleverd werd aan de voordeur. Weeral van die lieve collega's. Ik voel me echt geliefd hoor of zou het zijn zoals Luc grapte: 'Misschien zijn ze wel blij dat je er nog enkele maanden ziekteverlof bij kreeg?' Maar dat geloof ik niet!

Bedankt aan iedereen voor de talrijke wensen en voor de kaartjes.

Een supergrote knuffel en wel duizend kussen,
Marleen