Alweer een jaar voorbij.

Zaterdag 7 februari 2015 .... eergisteren en gisteren onder de scanner. Geen haar op mijn hoofd (toen had ik er nog) die er maar aan denkt dat ik ook getroffen ben door die kwaadaardige ziekte die zowat 1 op 4 raakt. Naïef waarschijnlijk of de overlevingsdrang die mijn modus zo programmeert, wie zal het zeggen? Ik ben de keukenvloer aan het dweilen op het moment dat mijn gynaecoloog me opbelt voor een gesprek. Ik laat alles  voor wat het is en samen met Luc rijden we richting Roeselare om het resultaat van de voorgaande onderzoeken te vernemen.
Het woord Kanker valt ... Wie denkt dat de paniek je dan ineens overvalt, heeft het mis. De belangrijkste vraag die ik stel is "Kan ik dit overleven?"

Het antwoord was dus "JA ".
Dus op vandaag, precies één jaar geleden, hebben we het gevecht aangegaan tegen het verdomd venijn (sorry voor mij taal).
Ik ben niet van het winnaarstype  en nee, buiten enkele luttele eurootjes met de lotto, kon ik daar ook op weinig geluk rekenen. Maar hier en dit is toch het allerbelangrijkste, heb ik toch wel het 'grote lot' gewonnen!
Nu pas lig ik 's avonds uren wakker en beleef ik alles opnieuw. Nu pas dringt het tot me door. De eerste helft van het afgelopen jaar werd ik zowaar geleefd en leefde ik zelf niet echt.
Nog een paar weekjes en ik kan terug de draad van mijn leven opnemen. Ondertussen heb ik heel wat levenswijsheid opgedaan. Ik werd ontgoocheld door enkelen, maar bovenal kreeg ik heel veel genegenheid,  warmte en liefde van de overgrote meerderheid.
Ik leerde heel wat nieuwe mensen kennen, van dichtbij of van verre. Ik probeer een kleine opsomming te maken ... het verplegend personeel van het dagziekenhuis van  het AZ Delta, de lotgenoten die ik daar meermaals tegenkwam en wat dacht je, regelmatig een praatje meemaakte, het verplegend personeel van de afdeling in het UZA, de professor die mijn gynaecologe bijstond bij mijn operatie, de oncologe, en last but not least de mensen uit de groep 'reactief'. Misschien ontbreken er hier nog wat, maar in elk geval, ik zal eenieder van hen in mijn herinneringen meedragen.

Reactief ??? Ja, sinds begin januari  volg ik 2x per week oncologische revalidatie.  Samen met 12 lotgenoten,  2 kinesisten, 2 ergotherapeuten en 1 coördinator beleven we heel wat leuke uurtjes. De stramme spieren daags nadien, nemen we er graag bij.
We zijn bijna halfweg ons traject en de groep begint steeds hechter te worden. Allen, één voor één,  heel fijne mensen. Elk met een ander verhaal, elk met een andere rugzak.

Zo, beste lezers, dit was het einde van een bewogen jaar en vandaag begint een ander en een beter.
Ik wil jullie wel eens laten kennismaken met de nieuwe 'ikke'. Wat vinden jullie van mijn 'chemo'krullekes? Ikzelf, hmmm, ik moet er nog aan wennen hoor!

A big, big hug en tot later!

Marleen