Morgen ... super tuesday!

1 maart 2016 ... super tuesday!
Wat kunnen mij bij God de presidentsverkiezingen in Amerika schelen, mijn super tuesday zal geen hoofdpunt in het journaal vormen. Het zal hooguit de plaatselijke pagina (lees mijn blog) halen.
Daarom voor mij niet minder, zeg maar héél belangrijk! Een goed jaar geleden nam ik met veel pijn in het hart afscheid van de werkvloer, niet van mijn collega's, want die heb ik geen jaar moeten missen.
Morgen stuur ik mijn stalen ros terug richting Roeselare naar mijn vertrouwde habitat. Blij er terug bij te horen. Dit moment heb ik nooit of te nimmer zonder kans tot slagen gezien, alhoewel dit niet zo evident leek.
Raar dat deze 'terug naar het werk'dag zo'n mijlpaal in mijn leven wordt, gezien ik op een leeftijd gekomen ben dat velen aan hun laatste werkdag toe zijn.

Gisteren heb ik samen met mijn familie dit jaar afgesloten met een etentje en een gezellige namiddag samen. We hebben er een goeie op gedronken, zie hieronder. Ik heb ervan genoten, ja, ja, ook van het aperitief ...
De foto's hebben nu wel niet de juiste belichting,  maar ik vind dat ik er goed uitzie, nietwaar? Weliswaar een kleine 10 kg teveel, maar wie maalt daar nu om?

Mogelijks wordt dit de laatste pagina van mijn blog of misschien toch niet? Ik zei het eerder al dat ik absoluut niet gezegend werd met schrijversbloed, maar het heeft wel iets zo je lief en leed delen met het www.
Het was voor mij vooral een uitlaatklep. En voor sommigen onder jullie een toeverlaat en steun. Ik richt me nu speciaal tot deze laatsten.

Surviving cancer is not the end of a gruesome story,

It is the beginning of a beautiful one!

Nog een reuzeknuffel aan alle trouwe lezers, blij dat jullie er bij waren!

Marleen

Alweer een jaar voorbij.

Zaterdag 7 februari 2015 .... eergisteren en gisteren onder de scanner. Geen haar op mijn hoofd (toen had ik er nog) die er maar aan denkt dat ik ook getroffen ben door die kwaadaardige ziekte die zowat 1 op 4 raakt. Naïef waarschijnlijk of de overlevingsdrang die mijn modus zo programmeert, wie zal het zeggen? Ik ben de keukenvloer aan het dweilen op het moment dat mijn gynaecoloog me opbelt voor een gesprek. Ik laat alles  voor wat het is en samen met Luc rijden we richting Roeselare om het resultaat van de voorgaande onderzoeken te vernemen.
Het woord Kanker valt ... Wie denkt dat de paniek je dan ineens overvalt, heeft het mis. De belangrijkste vraag die ik stel is "Kan ik dit overleven?"

Het antwoord was dus "JA ".
Dus op vandaag, precies één jaar geleden, hebben we het gevecht aangegaan tegen het verdomd venijn (sorry voor mij taal).
Ik ben niet van het winnaarstype  en nee, buiten enkele luttele eurootjes met de lotto, kon ik daar ook op weinig geluk rekenen. Maar hier en dit is toch het allerbelangrijkste, heb ik toch wel het 'grote lot' gewonnen!
Nu pas lig ik 's avonds uren wakker en beleef ik alles opnieuw. Nu pas dringt het tot me door. De eerste helft van het afgelopen jaar werd ik zowaar geleefd en leefde ik zelf niet echt.
Nog een paar weekjes en ik kan terug de draad van mijn leven opnemen. Ondertussen heb ik heel wat levenswijsheid opgedaan. Ik werd ontgoocheld door enkelen, maar bovenal kreeg ik heel veel genegenheid,  warmte en liefde van de overgrote meerderheid.
Ik leerde heel wat nieuwe mensen kennen, van dichtbij of van verre. Ik probeer een kleine opsomming te maken ... het verplegend personeel van het dagziekenhuis van  het AZ Delta, de lotgenoten die ik daar meermaals tegenkwam en wat dacht je, regelmatig een praatje meemaakte, het verplegend personeel van de afdeling in het UZA, de professor die mijn gynaecologe bijstond bij mijn operatie, de oncologe, en last but not least de mensen uit de groep 'reactief'. Misschien ontbreken er hier nog wat, maar in elk geval, ik zal eenieder van hen in mijn herinneringen meedragen.

Reactief ??? Ja, sinds begin januari  volg ik 2x per week oncologische revalidatie.  Samen met 12 lotgenoten,  2 kinesisten, 2 ergotherapeuten en 1 coördinator beleven we heel wat leuke uurtjes. De stramme spieren daags nadien, nemen we er graag bij.
We zijn bijna halfweg ons traject en de groep begint steeds hechter te worden. Allen, één voor één,  heel fijne mensen. Elk met een ander verhaal, elk met een andere rugzak.

Zo, beste lezers, dit was het einde van een bewogen jaar en vandaag begint een ander en een beter.
Ik wil jullie wel eens laten kennismaken met de nieuwe 'ikke'. Wat vinden jullie van mijn 'chemo'krullekes? Ikzelf, hmmm, ik moet er nog aan wennen hoor!

A big, big hug en tot later!

Marleen