Deze morgen, onder de douche, voor de laatste maal mijn haar gewassen. Ik durfde het bijna niet aanraken. Jongens, pijnlijk dat die wortels zijn zeg! Telkenmale ik nu met mijn vingers door mijn haren ga heb ik hele plukjes zilverdraad mee. Waarschijnlijk ga ik morgen langs voor mijn nieuwe coupe. Ook het afscheid nemen van die lokken, die menig complimenten mochten ontvangen, doet pijn. Het ziektebeeld zal zich nu ten volle manifesteren. Mijn eerste reactie was, neen, voor mij geen pruik, ik kies voor een leuk sjaaltje. Ik ben toch blij dat ik dan toch voor de andere optie gegaan ben. Mijn keuze viel uiteindelijk voor een nieuwe coupe (ja Karien zegt dat ik niet mag zeggen "pruik" hé) omwille van de kleinkindjes. Stel dat ze me niet meer herkennen en bang zijn van die vreemde mevrouw, dat ware pas heel erg.
En ja ooit komen ze terug. Mogelijks in een andere gedaante. Mag ik hopen op mooie, rosse krullen? Keep dreaming Marleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten