Vandaag daagde er mij iemand uit eens iets leuker te schrijven ipv een blog ivm ziek zijn enz....
Awel, we gaan ne keer proberen, dat zal wel niet lukken want ik kan het goed uitleggen (van hoorn zeggen) en ik kan het ook allemaal goed uitrekenen maar op papier zetten is niet mijn beste kant. Ik haatte destijds het vak "opstellen".
Er was eens.... een braaf (?) meiske, en goedgelovig als ze ook was, liet ze zich op een dag strikken door de giftige appel. Wie hem haar aanreikte komt in dit sprookje niet ter sprake, maar wie zal helpen om deze giftige, venijnige brok terug te verwijderen des te meer. Dit zijn jullie, mijn kabouters (sorry voor de vergelijking). Maar dankzij jullie allen, die me zo steunen, wil en zal ik deze giftige appel uitspuwen. En zoals het hoort bij een sprookje, eindigen we met een happy end en sluiten we steevast af met de kabouterdans. Ik kijk er al naar uit.
Ziezo Petra, genoten van mijn verhaaltje?
Mooi verhaal Marleen, en bij het lezen moest ik toch even glimlachen (mag toch ook hé?). Awel, ik zag in mijn verbeelding Luc al komen aandraven als de mooie prins op het witte paard. Haha, dàt wil ik zeker zien.
BeantwoordenVerwijderenHet is de bedoeling dat er nog gelachen wordt natuurlijk. Mijn prins vraagt waarom ik hier nu aan t lachen ben. Hij zal dit toch ne keer moeten lezen hé. Ik denk dat hij zich eerder zal aansluiten bij de kabouters. Nu nog de juiste naam vinden. Grtjs
BeantwoordenVerwijderenJa Marleentje, ik heb genoten van je verhaaltje! Kreeg er wel een traantje van in mijn ogen,het ontroerde mij. Voelde mij al van de eerste zin aangesproken😇. Slaapwel sterke prinses.
BeantwoordenVerwijderenEn jij mag dan de kabouterdans leiden hé. Misschien kan je me nog eens inspireren?
BeantwoordenVerwijderen